ერთი დილა გათენდა,არაფრით განსხვავდებოდა სხვა დღეებისგან გარდა ერთი რამისა,იმ დღეს პირველად ვიგრძენი ,რომ მაკლდა რაღაც, რაც ცხოვრებაში ძალიან ადრე დავკარგე. იმ დღეს მივხვდი, თუ რას განიცდიდნენ ისინი, ვინც მშობელი დაკარგა.
მამა ცხოვრებაში ძალიან დამაკლდ, რადგან არ შემიძლია მის სახეს შევხედო და ისე დავიწყო დღე. ვცდილობ, არ დამავიწყდეს მისი სახე,რადგან თუ დავივიწყე, მერე ვეღარ გავიხსენებ.
25 სექტემბერს მამას საბოლოოდ დავემშვიდობე, იგი საბოლოოდ გავიდა სახლიდან და აღარ გადმოაბიჯებდა იმ კარის ზღრულბს,საიდანაც ყოველ საღამოს შემოდიოდა.
მამას ვუყურებდი და არ მეჯერა, რომ რეალურ ცხოვრებაში მტოვებდა,იმ დღეს ვფიქრობდი „ახლა რაღა მომკლავს“ მეთქი. მე არც პირველი და არც უკანასკნელი ვარ, ვინც საყვარელი ადამიანი ან მშობელი დაკარგა, ერთ რამეს მივხვდი, რომ თუ ადამიანმა თავის თავზე არ გამოსცადა ტკივილი იგი სხვის ტკივილს ბოლომდე ვერ შეიგრძნობს და ვერ მიხვდება, თუ რას ნიშნავს დაკარგო საყვარელი ადამიანი, მართალია მომხდარს ვერაფრით ვუშველით, მაგრამ მაქვს იმის რწმენა რომ მუდამ ჩვენთან იქნები და არ მიგვატოვებ.
ამ რწმენით ვაგრძელებ ცხოვრებას, რადგან საშველი მაინც არაფერია.
მედო გაურგაშვილი – 15 წლის, ჯოყოლოს საჯარო სკოლის მე10 კლასისი მოსწავლე.
