გადავცურავ ზღვას- ამ სიტყვას დაზუსტებით ვერასდროს ვიტყვით. რატომ? იმიტომ, რომ ზოგიერთი ადამიანისთვის ზღვა ცხოვრებისეულ ტრაგედიას წარმოადგენს,ზოგიერთი ადამანისთვის უბრალოდ ფრაზას, რომლის გამოთქმაც ადვილია,შეუძლია თქვას მაშინ, როცა მოუნდება,მაგრამ კარგად რომ დავფიქრდეთ უბრალო სიტყვებში თითქმის მთელი ცხოვრების აზრი, მიზანი,ბედნიერება,სევდა,წარმატება და თავგადასავლებია ჩაქსოვილი.
მაგრამ ყველასთვის არა, ამიტომ ყველას ეს ფრაზა სხვადასხვანაირად გვესმის და აღვიქვამთ. „გადავცურავ ზღვას“ ადვილი არ არის. ამ დროს გვხვდება უამრავი წინააღმდეგობა.
ზოგს რაღაც არ გამოსდის ან არ შეუძლია, ზოგი საყვარელ ადამიანს კარგავს, ვისაც სიარული არ შეუძლია სირბილზე ოცნებობს. გულნატკენი ადამიანი ყოველთვის ფიქრობს მე რა დავაშავე? მაინც და მაინც მე რატომ? აი, ამ დროს კი პასუხი არ გვაქვს. გარდა იმისა რომ ეს ბედისწერაა და მას ვერ გავექცევით! ეს სამწუხარო რეალობაა, მაგრამ ასეა.
თუ გადაწყვიტე, რომ გადაცურავ ზღვას ამისთვის აუცილებელია გაითვალისწინო რომ დაგჭირდება ნავი, ზუსტად ასეა ცხოვრებაშიც ცხოვრებისეული სირთულეების გადალახვაში მშობლები ეხმარებიან ან მხოლოდ მშობელი, ზოგ შემთხვევაში კი უცხო ადამიანი.
ადამიანი რამდენ ხანსაც ცოცხლობს, მით უფრო დიდ პრობლემებს აწყდება და იღებს საშინელ ტკივილსა და იარას. ამ ყველაფერს ვერ მიხვდება ისეთი ადამიანი,რომელიც მთელი დღე ერთობა, არ აქვს სადარდებელი და მიზანი.
ადვილია თქვა, რომ ეს მე შემიძლია და გავაკეთებ, მაგრამ იმ შრომას რაც გაწიე იმისთვის რომ აქამდე მოსულიყავი ვერავინ ვერ ხედავს, მხოლოდ შენ იცი რამდენი შრომა და ოფლი დაღვარე ამითვის.
ტკივილი ყველა ადამიანისთვის არსებობს,მაგრამ ყველა ადამიანში თანაბრად არ არის განაწილებული. დრო გადის ხალხი იცვლება, მაგრამ წარსულს ვერ წაშლი ის მუდამ იმეფებს ჩვენში, იქ სადაც ვერავინ ვერასდროს მისწვდება.”
მედო გაურგაშვილი – 15 წლის, ჯოყოლოს საჯარო სკოლის მე10 კლასისი მოსწავლე.
