ალექსანდრე ფრონელი – მთის არწივი შამილი, 1914წ
“მეტის-მეტად სძულდა შამილს რუსობა, ისე არ ახსენებდა მათ სახელს, რომ არ დაეყოლებინა “დონღუზი” (ღორი). უპირო და გაუტანელიაო, ამბობდა შამილი კაცი ვერ ენდობა მაგათაო. მოგატყუებს, გიღალატებს
ალ. ყაზბეგის მოთხრობა „ელისო“ და ნ. შენგელაიას ფილმი „ელისო“
“ქართველი მწერალი ალ. ყაზბეგი, კარგად იცნობდა ჩეჩნებს, მათ ყოფა-ცხოვრებას, ადათებს, მათ სულისკვეთებას. ყოველთვის დიდი სიყვარულით და სიმპათიებით იყო გამსჭვალული ამ ერის, როგორც თავისუფლებისმოყვარე და გაუტეხელი
დის ნატირალი ძმაზე
დაი მოგიკვდეს,ენაწართმეულო,ტანგაციებულო,ნათელ თვალებში ნათელჩამქრალო!გულშეწუხებული, ცრემლად ქცეულიდაი მოგიკვდეს!იქნებ, დილამდე გასტანოს-მეთქი,იქნებ, საღამომდე გასტანოს-მეთქი, _დილის საქმეს შუადღეს ვაკეთებდი,შუადღისას კი _ საღამოს ჟამზე,ცხელი საჭმელი მიცივდებოდაშენს მოლოდინში,დაი მოგიკვდეს!ამ ქვეყნად, სადაც
მზე და მთვარე ვერ გაიყვეს
იყო და არა იყო რა. იყო ორი ძმა. ერთხელ, უსაქმოდ რომ ისხდნენ, ძმები წაიჩხუბნენ:– მზე ჩემია, მთვარე _ შენიო, _ იტყოდა ხოლმე ერთი მათგანი.– არა!
ღირსება თუ შურისძიება
ერთ მთიელს კაცი შემოაკვდა და შურისძიების შიშით ქვეყნიდან გადაიხვეწა. მდევრებმა იქაც მიაგნეს ამ კაცს, მაგრამ ისევ გაექცათ, ისევ მიაგნეს, ისევ გაექცათ… აღარ იცოდა ამ კაცმა,
მზე და მთვარე
მზესა და მთვარეს დედები ჰყავთ. მზის დედას აზოი ჰქვია, მთვარისას_ ქინჩი. მზე დილით ზღვიდან ამოდის და საღამოს ისევ ზღვაში იძირება. როცა მზე ჰორიზონტზე ამაღლდება, მას
როგორ გაჩნდნენ მზე, მთვარე და ვარსკვლავები
ეს მართალი არ არის. მაგრამ მაინც, აი, რას ყვებიან იმაზე, რაც ძველისძველად მოხდა. იყო ერთი ჭაბუკი, კალმით დახატულივით ლამაზი, სახელგანთქმული ოსტატი-მჭედელი. ამბობენ, როცა ის მუშაობდა,
