გაბრიელ ჯაბუშანური – “ღამეული სამყარო”
“დღიურ ბუნების დაიწვა წიგნი
და გაიშალა შავი გუჯარი.
სიოს ჩანგს რთავენ ქარაფთა შიბნი,
დაბლა როკავენ ჩრდილნი-ჯუჯანი.
ამ უღიმღამო ჩემი ბედივით,
კლდე-ღრეში ღამის იღვრება ღვარძლი,
ცა, ვარსკვლავებით გულმოჭედილი,
აულს ამხვია, ვითაარ ვარცლი.
ხალხის ხმაური როცა მიწყდება,
როს ძილს ეძლევა მთელი სოფელი,
სულ სხვა სიცოცხლე მაშინ იწყება
კაცის ძეთაგან შეუცნობელი:
აი, მთა დგება დორბლიანი ლაშით,
წელზე შეირტყამს შავლ კლდეს – სატევარს,
ჰუნედ ჰყავს ქედი – უბელო რაში
და ზღვასთან მიდის ღამის სათავედ.
ჭალას ეწვევა გორების ჯელგა,
მათ მიჰყვებიან ფიჭვნი მაყრებად,
ასა-მდინარეც მოირჩენს წელკავს
და რძედ მოვარდნილ ნისლით ნაყრდება.
უკუნი მკუპრავს ქვაკაცა-მგოსანს,
გულცივად ვზვერავ ახალ სამყაროს,
არ ძალუძს, მზექალ, თვით მეორმოსვლას,
რომ შენზე ფიქრს და ვარამს გამყაროს.”
